Zaten sosyal medyada gösterdiğimiz üzere hepimiz mutluluktan uçuyoruz. Gezmeler, tozmalar, hem en piyasa yerlerde boy göstermeler hem kimsenin bilmediği ücra köşeleri ilk keşfetme elitzmi... Avrupa, Amerika kapı komşumuz, hepsinde hemen check-in yapalım.
Üstümüz başımız ne kadar markaysa o kadar kaliteliyiz, yediğimiz yemediğimiz hepsi önümüzde alasını biz yaşıyoruz.
Yanlış anlamayın toplum sosyologluğu yapmaya gelmedim buraya, herkesin yaşadığı kendine, ben kimim ki...
Benim size diyeceğim başka...Hepimiz bir pozitiflik, Polyanna'cılık furyasına takıldık gidiyoruz, olumlamalar yapıp evrene pembeler gönderiyoruz ama yine de psikologların odalarından çıkamıyoruz ya...
Acaba diyorum, bu kadar egomuzun esiri olmasak, bu kadar gözlerimize sokmasak şahane! hayatlarımızı birbirimizin, daha az acıtsak birbirimizin kanayan yaralarını, keşke koyabilsek gerçekten birbirimizin yerine kendimizi....
İnsanız ya içimizi parçalayan acılar çektiğimizi, üzüntünün de hayatın tam içinde olduğunu, kor bıçak gibi bizi bilediğini, korkularımız, eksikliklerimiz olduğunu, etrafımızda gün aşırı bombalar patlarken, onlarca gencecik canlar vatanımız uğruna kalleş bir kurşunla yok olurken, İstanbul gibi bir zamanlar taşı toprağı altın olan bir şehrin artık taşı toprağından hainlikler, kancıklıklar fışkırdığını, insandan korkar olduğumuzu, yaşamak için debelendiğimizi, annemizin-babamızın- tüm yitirdiklerimizin hasretinden kavrulduğumuzu koca koca hayatlarımızda yalnızlıklar içinde kaldığımızı itiraf edebilsek önce kendimize... sonra buldumcuk Facebook/Instagram hesaplarımıza..
..
Dinleyeceğiniz bu şarkı tüm bu duygularımı kağıda dökmeme vesile Dolunay Obruk'un güzel sesiyle seslendirdiği, Levent Erden'in programı "İstanbul Kafası" adlı programının jenerik müziğidir.
Ağlamak serbesttir!
Yapanlara, dinlerken İstanbul'un kavurduğu yaralara selam olsun!
https://www.youtube.com/watch?v=VqzDqsW9jY0
