Ben Neslihan Venüs Kılıç.
Hayatımın büyük bir çoğunluğu zor olaylar, katastrofik travmalar, mutsuzluklar ve mücadeleyle geçti.
Acılarımın, kayıplarımın yeri hiç dolmasa da ben hep hayata tutunmaya çalıştım.
Bazen ittirerek, bazen titreyerek, bazen düşerek, bazen sürünerek, bazen sürüklenerek, bazen düşleyerek, bazen uçarak, çoğu zaman tökezleyerek...
Her seferinde ayağa kalktım.
Her seferinde sıkı bir inat ve iflah olmaz bir ümitle mutluluğu aradım.
Yolumu kaybettiğim zamanlarım çok oldu, yolumu aradım ve kimse olmasa da içimdeki kuvvetli inançla ben yolumu hep buldum.
En sarsıcı ruh halleri içinde bile yanlış yapmamaya, iyi ve ahlaklı bir insan olmaya, kimseyi kırmamaya, etrafımdakilere yardım etmeye, değerli dostlar edinmeye, her zaman kalbimi ve ruhumu temiz tutmaya, maddi zenginliklerden çok manevi zenginliklere ehemmiyet vermeye, okumaya, araştırmaya, kendimi geliştirmeye, bencil olmamaya, merhametli ve insaflı olmaya, kendimi hep daha iyiye götürebileceğim her noktaya kafa yormaya ve yeri göğü yaratan yücelerin yücesi Allah'a sığınarak ve O'na ibadet ederek yaşamaya azami gayret gösterdim.
*****
Artık orada değilim.
Artık bu yukarıda okuduğunuz satırlarda değilim.
*****
Korkuyorum.
Daha önce hiç korkmadığım kadar çok korkuyorum.
Bitti.
Bittim.
Yeniden başlamaya enerjim yok, gücüm yok, cesaretim yok, umudum hiç yok...
Şimdi anlıyorum ki hayat yaşanan tüm o acı kayıplardan sonra değil; asıl, ümidini kaybettikten sonra bitiyormuş.
"Ümit" dediğin bir bitti mi seni de pir bitiriyormuş...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder