Yangın merdiveninden Cenevre'ye giden yol

Dünya kupasında Gana'yı tutuyorum.
Niye?
Çok kızsal bir sebep: çünkü ağabeyim onları tutuyor. Henüz maçlarını seyretmedim ama çok önemli değil, kısmetse yakında o da olur, benimki zaten manevi destek ;)
Dünya Kupası gündeminden ne kadar uzak olduğumu düşününce aklıma 2008 Avrupa Kupa'sı geldi. O vakit ne güzel de kaptırmıştım kendimi futbol heyecanına.
Az kalsın bu yüzden başımı belaya bile sokuyordum.
O günleri bir yazıyla anlatmıştım, baktım blogumda bulamadım, oysa eklediğime eminim, birşekilde uçurmuşum demek ki.
Gönlüm o yazının uçmasına el vermedi, tabii ki kopyası bende vardı.
Okumayanlar, yeniden okumak isteyenler için buyrun aşağıya:)
E madem dünya kupası yazısı çıkmadı bu seferlik bu arşiv yazımla idare edelim, napalım:(
(Yazı 06 Haziran 2008'de yazılmıştır)
Unutmadan bir de "İzim Dizim" başlıklı bir yazı yazmıştım, okumak isteyenler başlık üzerine tıklayabilir.
*****
Yangın merdiveninden Cenevre'ye giden yol

“İsviçre vizesi olan var mıııııı?”
“Ben, beenn, benim vaarrrrr”
diye avaz avaz bağırdıktan kaç saniye sonra katın diğer ucundaki Sevgili Müdürüm Begüm’ün odasındaydım hatırlamıyorum.
“İsviçre’deki Türkiye- Portekiz maçına gitmek istermisin, gidermisin?”
Bu soruya tepkimi yanlıca açıklayacak olursam kifayetsiz kaldım diyebiliriz.
Yansız yani objektif açıdan veya Begüm gözünden bakıldığında da Begüm’ün kendisini tren gibi hissedebileceği bir tepki vermiş olabildiğim söylenebilir.
Zira birkaç saniyeliğine üzerime kal geldi.
Kafamdan peşisıra;
“kekleniyorsun, atlama”
“yine kekleniyorsun İsviçre’de bahsi geçen maç hemen aklına gelen Euro 2008 anlamında olanı değil, iş icabı birileri ile kanakan dişediş bir toplantısal maç”
“kendine gel Neslihan çabuk cevap ver” cümleleri kayıverdi.
“istemek mi? gitmek mi? Uçarım, uçarak giderim hem de” tarzından cevaplar geveledim. Zaten bunlar konuya dair hatırladığım son şeyler. Bu süreçten sonra kısa bir süreliğine hafsalımı kaybettim demek yanlış olmaz.
Bu senenin Şubat’ında İsviçre’ye gittiğim için 6 aylık vizem olduğunu, ki bu sürenin Ağustos sonuna tekabül ettiğini düşündükçe sevinçten kanatlandım.
Şuursuz ilk dakikalarımdan sonra vizeyi 6 aylığına alamadığım, çok daha kısa bir süre için verdikleri aklıma geldi.
Bu organizasyona birlikte gitmemiz öngörülen ofisten arkadaşım Celal ile yaklaşık yarım saat sonra Gebze’de başlayacak bir toplantıda olmamız gerektiği için konunun sıcağıyla ofisten apar topar çıktık.
Benim içim, vize geçerlilik tarihim sebebiyle endişeli, Celal ise hiç İsviçre vizesi olmaması ve 1 gün içerisinde çıkartması gerektiği için kaygılı idi.
Yolda ne kadar tanıdık, eş, dost, devreye sokabileceğimizi düşündüğümüz nüfuzlu kişi varsa aradık.
Cevap hep aynıydı:
Euro 2008 sebebiyle İsviçre Konsolosloğu çok yoğundu ve randevüsüz evrakları kabul bile etmiyorlardı. Randevü ise en erken 3 hafta sonraya verilebiliyordu.
Yol boyunca ipin ucuna gidip gidip döndük.
Diğer taraftan da ofiste arkadaşlar sağolsun gerekli evrakları hazırlamaya çalışıyorlardı.
Ben her durumda şansımızı denememiz gerektiğinden yanaydım. Toplantı sonrası yarın sabah 8’de konsoloslukta buluşmak üzere ayrıldık.
Eve geldiğimde vizemin tarihinin bitmiş olduğunu büyük bir üzüntü ile gördüm.
Yine de bugün sabah saat 8 itibariyle, eksik evraklarım ama ful inancım ile konsolosluğun kapısındaydım.
Bu sırada Celal olayın imkaansız olduğunu öğrendiği için uğraşmama kararı almış ve gelmemişti.
Bir Plaza’nın 3.katında yerleşik konsolosluğa ulaşmak için önce binanın girişindeki güvenliği geçmek gerekiyordu.
Daha 3 ay önce elini kolunu sallayan herkes burdan geçebilirken şimdi güvenliğin önündeki listede adınız yoksa yukarı çıkma ihtimaliniz de yok demekti.
Tüm sevimliliğimi takınarak görevliyi hayatımın en önemli toplantısı için İsviçre’ye gitmem ve vize almam gerekliliğine inandırmaya çalıştım.
Hemen elindeki listeye baktı.
“İsminiz?”
“ Şeeyyy, benim randevüm yok” bu cevabım itibariyle konu kapandı zaten.
Kendisine, bedava ekmek dağıtan belediye görevlilerine olan talep gibi talep olduğundan bir daha beni dinlemedi bile.
Ben eteğinin altında çok vızıldayınca da “hanfendi ben Türkçe konuşmuyor muyum, randevünüz yoksa giremezsiniz” diye çıkıştı.
Bozuldum.
Sinir, gıcık ve aynı zamanda ağlamaklı oldum.
Gözlerimi kısarak işini yapan görevliye hain hain baktım ve gerilla taktikleri için geri çekilerek kenara oturdum.
Etrafı gözetleyerek strateji üretmeye çalıştım.
Katlara çıkmak için binilecek asansöre giden yola sadece randevüsü olanlara güvenlik görevlisi tarafından verilen manyetikli kartlar turnikelere okutularak gidilebiliyordu.
Yanımda oturan kızla sohbete koyularak randevüsünü 3 ay önce aldığını öğrendim. Hayal kırıklığı ve muz kabuğu durumları giderek artıyordu :-(
Bu sırada konsolosluktan bayan bilmemkimi görmeye, avukat olduklarını söyleyen 3 tane kelli felli adam geldi. Bu adamlara mı yoksa yanımda oturan kıza mı yalvarsam şansımın daha yüksek olacağını hesaplamaya çalıştım.
Her ikisine de cesaret edemeyince kafamda şu alternatifler üremeye başladı:
“Acaba koşarak karşımdaki turnikelerin altından geçmeye çalışsam güvenlik beni yakalamadan asansöre binebilir miyim?
“Asansöre bindikten sonra beni yakalamak için alarm filan çalar ve bu konu bankada duyulursa ne kadar rezil olurum?”
“ Bi şekilde kendimi asansöre atsam asansörlerde güvenlik kamerası var mıdır?”
“Konsolosluk 3.katta olduğuna göre asansör kullanmadan ve yakalanmadan merdivenleri kullanmaya kalksam kaç saniyede çıkabilirim?”
“Bu binanın garaj, arka kapı vb. başka bir girişi kesin vardır, acaba nerdedir?”
Gibi sorulardan hangisini seçerek aksiyon alabileceğimi düşünürken gözünde $ işareti parlayan Donald Duck gibi karşımdaki tabelada gözlerim o yazıyı gördü:
Sevgili bankamın büyük bir şubesi aynı binanın 5.katındaydı.
Bunu okuduktan sonraki düşünme sürecim hafızamda yine kopuk. Kendimi resepyonist kızın karşısında banka kimliğimi ibraz edip şubemize çıkmak istediğimi söylerken duydum.
Konsolosluk tarafından geldiğimi gören kızın “ama Konsolosluk’a çıkmayacaksınız di mi?” diye sorduğu soruya verdiğim cevabın inandırıcılığı kendimi bile kandıracak kadar kuvvetliydi;
“Yo, yoo hayırrr ben şubemize çıkacağım sadece”
Söylediğim yalandan vicdanım rahatsız ama böyle bir tesadüfün de Karma Felsefesi’nin karşıma çıkarttığı bir nimet olduğunu düşündüm.
Turnikelerden efe efe geçerken içimdeki sevinç çığlıkları maytaplar atıyordu.
İlk eleme tamam da nasıl konsolosluk katına geçecektim?
Önce efendi efendi şubemize çıkarak oradaki arkadaşlarla sohbet ettim. Aczimi anlatarak tanıdıkları olup olmadığını sordum. Cevaplar olumsuzdu.
Yapılacak birşey yok diye pes ederek boynum bükük gitmek üzere kapıdan çıktım.
İyi ki boynumu bükmüşüm. Bu sayede asansörün yanında kapısı olan yangın merdivenleri çıkışını gördüm. Kapıyı azıcık aralayınca içeri girebildim ve adrenalin dolu bir suçlulukla şansımı zorlamaya karar verdim.
“Hayır hayır ben kötü değilim, herşey Karma, gerçekten istiyorum ve karşıma fırsatlar çıkıyorrr” diye kendi kendime mırıldana mırıldana Konsolosluk katına geldim.
Merdivenlerden kata geçmek için kapıyı açtığımda az önce alt katta beni içeri almayan güvenliğin parıldayan gözleri ile karşı karşıya geldik, upssss!
.........

Neyse, sanırım şu anda çok uykum geldi. Yarın uzun bir gün ve uzun bir yolculuk beni bekliyor olacak inşallah.
Yazının devamını Cenevre’den döndüğümde –ümid ederim ki- attığımız goller ile birlikte getiririm.
Ne garip bazen hayat istediklerimizi vermekte bize hiç cömert davranmazken bazen de ne hoş sürprizler yapabiliyor :-)

Viva Türkiye, Viva Milli Takım, Viva Ay Yıldızım!!!

Neslihan, Ay Yıldız!